Kalıntılarım,
katlanırım sevda yükü sen isen.
Yüklenirim, omuzum aşınmaz.
Uğurun yolumdur hep.
Gözüm ilinde kalır, elin değsin.
Göze alırım her tehlikeyi,
kapatsa gözlerimi sensizlik ili.
Dilime düşer sensizlik,
Bende...

Sensizliğin farkındayım…
Eskiden, yanımda olduğun anlarda,
sensizliği düşünürdüm, ödüm kopardı.
Gitmenden çok korkuyordum,
her gün o korkuyla yaşıyorum artık.
Korkuyla karışık yazılar yazıyorum artık.
Pişmanlıkla dolu, bir...

Yetimlik hak etmedim, erdimlik boşa.
Ermişlik olsa, olur mu gözüm öte?
Olmaz yâr, kâr değil bu…

Yine de eşitiz. Birbirimizi üzmekte.
Küsmekte olmaz sana, yer etmez gönüle.
İşlemez aşk’ından başka aşk, göğsüme...

Martılar boğazımda-ki leşlikte.
İçime süzülen kirliliğin peşinde,
senin ayak izlerini izlemekteler.
Keşkelerde olsam da gık etmez dilim.

Gitmek istesem de gidemem bilirsin,
bilsen de aşk’ımı, sermezsin yoluma
halılar...

“Senin asla bulamayacağın bir elmasım.
Kimse inatçı değildir çünkü sen konusunda bu kadar.”

Ben Deniz’im, bütün dağınıklığını toplayan.
Bütün yağmur boncuklarını biriktiren koleksiyoncu.

Ben senin için taş...

Aslında sende teksin. Düşün,
senin benden başka düşünenin mi var?
Senin benden başka sığınabileceğin
başka kimin var?

Kim değer verir sana benden başka?
Düşün,
öyle bir düşün-ki yansın beyin hücrelerin.
Ah etsin için...

Olamaz mı?
Olabilir…

Ben aşkından bitâp kalıp,
halimi soranlara acı dolu cevaplar veriyorum.
Ben sensizlikten yanıp tükendim,
küllerimi savuruyor ahmak rüzgarlar.
Ben, senin benim olmanı istiyorum,
Dünyanın...

Gönül bacaklarımın ayakları kırık,
ilerlemez yol ölümsüzlük olsa,
ebediyet olsa ilerim, gider miyim?
Aklım kalır sende, sen akıllımsın…
Aklı başıma devşirin, dolsun dimâğ
onsuzlukla, sonsuzluğa baş koymadım.

Yönüm her...

İzin almıyor günler biterken,
giderken kimse izin istemez…
Eğer aklında gitme fikri varsa,
dur demekte boşunadır.
Şansımı denemek isterdim,
sen giderken gitme demek istedim,
ama yapamadım, fayda olmazdı,
canım daha çok...

Erken mi unutulmuştum?
Geç mi unutabileceğim?
Yoksa unutamayacak mıyım?
Bana cevap verebilecek kimse yok mu?

Kendimden başka kendimi anlayabilecek,
başka bir kimse yok biliyorum…

Biliyorum aslın da her şeyi...

Devir, bileklerim mum ışığında kavrulsun,
fitili bitik güneşimin, gazı yetmez
aydınlığa elveda edecek iki adım uzağında
kalsam lambanın…

Aklalıp ardımı aldım yürüdüm güneşe
sırtımı döndüm bekledim, yüzün
soğuktu...

Parmak uçlarında git,
ufak adımlarla git yanımdan.
Kanım çekilir damarlarımdan.
Yığınla yük kalbe zor temasta.
Çelik ellerim kor alevde,
yangın ısıtmaz…

Bakıp bu karanlığa, izi kalmaz gökte ay,
yarın güneş...

Yükü biriktirdim, ağır,
bel ağrıtır, ağlar bebeğim
sallar kolum ahım değil hüznüm
olur gözyaşları, kalır evinden uzakta
bir çekirdek toprağa emanet edilse,
filizlenip boy vermesi de zaman alır.

40’a merdiven...

Deniz, geri almak üzere emanet eder buluta Yağmur tanelerini.
Bulut, umursuzca yük eder, bilekleri yorulunca salar kendini.
Yağmur, dolaşır, tenlerde… yerlerde… birikip bir köşede
toplar kendini, akıntı çoğalır, mecra...

Sürükle uçurum rüzgar esmek sevabı,
çenem çakılsın yere, etmesin tek söz.
Gözü kalmasın kimsenin gamzemde,
olursa tebessüm elin tenimde demek.

Ahu var yığınla, ah-ı var onca güzelin
Oğuz’da ahtı var bahtı alıp, atar...

Önceden dolu olan sağ kolumun altı hoşluk.
Şimdi boşluk olsa da, sen benim için destek değildin.
Devrilmem sağ yanımdan aldığım desteksiz.
Ayak yorar peşin-sıra yürümek,

Körün tüm isteği görmek,
görmek istediğim sensin, yoksan...

Ben kıymetini biliyordum,
öğreniyordum, ömür boyu bakmak istiyordum
yeşil gözlerine, şimdi;

Yarım kalır sende, diğer yarım kahır,
acıtır, canımda tuhaf bir sızı diş ısırığı dil acısı
kırar bildiğim tüm martılar...

Çok hastaydım…

Öksürüyorum…
Kanser olduğumu sanmıştım ama
Ciğerlerimi üşütmüşüm…

Komik, ciğer üşütmek…
Tavuk kızartmak gibi 🙂
Bugün seni ne kadar özlediğimi yine fark ettim.
Seni evine...

Hâk (Allah)
Biliyorsun içimi, Alemlerin arasında 1 Aleminde yaşıyorum.
Senden geldim, sana geleceğim elbette.
Bana verdiğin her özelliğim için şükürler olsun…

Etimde belli budum da…
Kolum yorar yürürken, kanadım...

OĞUZ.
Kararınca sevmeyi bilmeyip,
abartan adam.
Yağmur ADAM.

Neydi sevmenin amacı?
İnsan neden sever birini?
Öyle dertsizken neden dert alır başına?

Yeterince kötümser bakamadım sanırım hayata,
kabahatin çoğu yine...

Sayfalarıma, sürekli kötü şeyler yazmaktayım,
seninle ilgili bir yığın hazin öykü, his…

Çok az güzelliklerden bahsettim,
üzüntülerimden başka dile getirmedim hislerimin arasında…

Seni sevmekten ve bu şekilde acı...

Etrafımda bir yığın göz.
Üzerimde.
Elbiselerim gibi kiminin bakışları.
Yakamda.
Senin beni terk ettiğin gibi,
uzaklarda.

EyvAllah hepsine, her şeye, asla ah etmedim.
Etmem.

Bana bir kere şöyle demiştin...

Demek-ki, böyleymiş diyorum.
Şimdi buna şaşırarak, gözlerinin görmediği
varlığı yüreğinden silebiliyormuşsun.

Ne için?
Ben için…
4 harf. OĞUZ…

4 mevsim gibi değişik.
Sıcak, ılık, soğuk… Yaprakları...

Ardına hiç bakmadın.
Ve bıraktıkların, artık işine yaramıyordu.
Ben de bir elbisemi eskidiği zaman, çıkarıp
bir kenara atabiliyorum.

Elbise kadar basit değilim.

Birisini ya seviyorsun ya da sevmiyorsundur.
Birisini ya...

Yazılarımı okuduğunu varsayıyorum,
benimle birlikteyken hayallerimin gerçekleşeceğini varsaydığım gibi.

Gülümsediğin beliriyor hafızamda.
Belki bunca satır saçma gelecek, bunca söz sana göre gereksiz belki.
Ben-ki asla...