Gönlümün demirden yaratılmış çekirdeği,
Aşk ateşi, Güneş’ten sıcakken, neden eritemez…
Yoksa boşluğa mı düşmüştür gönül gezegeni?
Beni anlamak için de bir nebze ilim gerekli.

Bana kuşlardan bahis açarlar, müziklerden ilham,
dışımda yanık tenim, içimde yangından aşk
ve kaburgalarım ağacıdır gönül evrenimin,
bu yangından küle dönmüş sahnelerdir dramatik.

En asili ve en sefili benim aşkının, evet…
Ne timsali vardır gönlümün, ne senin emsalin.
Bundan canım yanarda aşka, su söndürmez,
oysa adımdır Deniz, demin dalgalandı yine.

Gel-gitlerim vardır bundan, aşk bundan ilhamlaşır
ve en aziz su da buharlaşır, Cennet’ten değil ise…
Canımı yakmaz henüz bu acılar, bu hiçbir şey değil,
henüz ölümünü görmedi gözlerim, o da yetmez aşka.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 271