Doğru değil bildiklerin, doğru olsa giderim,
unutkanlık çukuruna bilinçli düşerim.
Unutmadan, sevmek kalbin işidir, aklın değil,
elinde aklından kalan, unuttukların vardır.

Şimdi Oğuz hatırladıklarınca saçmalaycaktır;
Yeşilden bilinçli bir hûmma, muamma aşk,
Diş Perisinin uydurma bozuklukları saflığında,
bekliyorum da gelmeni, istemiyorum gelmeni de.

Güven rüzgarı insanı savurdu yükseklere,
yere çakılmış aptal beyinler vardı etrafta,
kanım dondu ağırlığımca aşık olduğumdan,
savuramaz beni, bu diyarın ne şairi ne aşığı.

Aşktan göremiyorken önümü, yangın deryası,
haklı benim dersin de göremiyorsun haklıyı,
kapısı kilitli bir ağaç evin çatısından izliyorum,
İlah’i kudretten dökülen yıldızları, şükrediyorum.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 240