Kanmak yok, yanmak yok da, huzur var,
donmak yok, üşümek yok da, suzan var,
hayal var, olmayacak kadar hayalin vardı,
olmayacak kadar sonsuzluktan düştün.

Aslında tebrik etmeli cümle alem seni,
nasıl da başardın kalbimden silinmeyi?
Dövünmeyi bırak, ailende yaslar var,
yaşları silmek yerine, yenilerini getir yine.

Senden ‘ben’ dışında bir şey olmaz, evet.
Şimdi nasıl da aşk’tan çevirdim yüzümü,
güldürmediğin gibi, üzmüyorsun artık,
bel-ki de bıktım üzülmekten, karamsarlıktan.

Ahmaklıktan ordu oldu martılar karanlığa,
sığınıp en aziz bulutun altına Râbb bildiler,
bilmediler şükür, huzur kadar büyük nimet nedir?
Huzru bu kazadan toplayamadın sen.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 174