Yine senden bahsedip,
kahredeceğim kendimi,
sesim kısılana kadar haykıracağım yine,
Sonra yorulup,
durulacağım yağmur gibi,
gökyüzünden vazgeçip,
toprağı seçeceğim.
Ilık çayımın bir türlü erimeyen şekerleri,
şekersiz yutkunuşlar yumuşatacak boğazımı.
Ve o kısık sesime aldırmadan fısıldayacağım,
‘Seni seviyorum’,
titrek ses tonumdan.
Sigara ile kirleteceğim ciğerlerimi,
bu mantıklı gelecek o an,
yıllar sonra anlayacağım kanseri,
seni unutamamak aklımın kanseri.
Akılla işi yok gönül işinin,
sözlerimin,
akıllanana dek yazmak akla aykırı,
mantığa sığmayan güzelliğinden,
vazgeçmek hiçbir akıllı işi değildir.
Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 017