Hayatın bana sunduğu basit bir et parçası,
kadarsın, hayatın el verdiği kadar bayatsın,
parçalanır yumruklarımdan duvarlar,
asılı tablolar camlarını kırmak için düştüler.

Kırıklarla öpüştüler, parçalar halilndeyim,
ne görüntü ama, güçsüzlüğüme bak birde,
hiç istemediğim halde, kalbimdesin yine,
ellerimle kalbimi çıkarsam, yine bitmezsin.

Öyle işlemiş-ki bu acı ruhuma, dar ağacı,
hangi yabancı gelip tutacak ellerimden?
Tutsa da, daha sıcak olur mu ellerinden?
Eller yüzünden, yüzünden oldum ben…

Ellerin de suçu yok, Allah yazdı Kader’i,
ben seçtim bu haksızlığı, yansam Hak’tır…
Hâk’kı bilmek kadar korkarsın günahtan,
işte bu yüzden, seni bildiğim kadar aşığım.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 270