Şiirin vakti azaldı, bitime 1 gün 6 saat var.
Aşk, ayaklarımın sana gelen yolunda harlar,
Aşk, gözlerimin sana bakan ufkunda yakar,
bu yangınlara rağmen sana gelmekte aptallar.

Ne çok aptalın var, bunların içinde en aptalı benim,
düşün, işte bu yüzden de yine kimsesizsin, ben gibi.
Tüm bildiklerini Aşk terazimin soluna, beni sağına koy,
ağırlığımdan ne denge, ne bildiklerin aklında kalırlar.

Öyleyse nedir bu uzaklığın sebebi? Sende bilmiyorsun,
senin adına cevaplar veriyorum da, bilirsin, ben Aşığım,
Aşık adamın işi şiirdir, benim sonsuzluğum sen çizgilerim,
bilirsin, benden başka herkesin Sen Şiir’i bir geceliktir.

Şimdi dönüp bakıyorumda ardıma, ne şiir kaldı, ne kafiye,
haybeye yazdığım tüm sözler, ardım sıra sürüklenirler.
Yazıp bir köşe fırlattığımdan kızgınlar da, çoğunu unuttum,
zaten hafızamın bir tek Sen kısmını hatırlayıp, avuttum Ben’i.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 364