Seni bana anlatırlar, aptalca, ahmakça, budalaca,
Martının kanadında beyazlık karanlığımın mumu,
hududu bilmediğinden ahudududan yandı dil,
haddi bilmediğinden kalbim Aşk’ta, aptallaştı.

Oğuz Aşk’ının ham meyvesidir, Yağmur Ağacı,
Aşk Gölgesi’ni getirir-ki dalları uzanır sonsuza,
bu nedenle eğilir önüme yaprak ağırlığından,
yürüdüğümde yeşillenir-de gücüm karanlıktır.

Aklım koca bir Aşk mezarlığı, içinde tek yatan Oğuz’dur,
Oğuz, dur, uykusuzsun, artık Aşk’ evin ışıksız, ufuksuzdur.
afakta kalan martı çığlıkları kulaklarını tırmalar da,
melodiler gibi gelir bu aldanışlar, Aşktan kim yaşar?

Kimse yaşayamadığı için öleceğim pis dünyandan,
Yağmur Sürgünü’nden kurtulduğum kamburluktan,
Tel Örgü’ler içinden çıkıp da bıraktım arkamda Aşk’ı,
Yağmur Adam’ın Aşk’ı gönlündedir, hâlâ aptalca…

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 287