Ve gecenin bile yalnızlığını giderdi mehtap.
Gündüz nasıl da söz verdiği gibi aydınlatır,
ben nasıl da söz verdiğim gibi yazarın oldum,
sen de öyle söz verdiğin gibi karanlık oldun.

Artık utanıyorum kendimden, başka bir hal,
başka ahvallere bürünmüş insanlar güruhtu,
borcu varmış gibi yaşama, ölüyorlar,
güneş sözünden dönmeyip, aydınlattı yine de.

Bana başka bir masal anlatma, senden başka ,
kulaklarım sağır oldular sesinden başkasına.
Bana yanında bir yer ayır, yanmakta olsa,
yanında olmak kadar, ateşte şeref verir tenime.

Bildiğimiz gibi değil, görmediklerimiz şüphe,
kisvesi eski adamın neyine esvab, sevap?
Beni sensizlik idamına götürür günler,
bu yüzden basit bir masal anlatma bana.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 225