Aydınlık

Pek bir şey kalmayacak bunları da yakarsam,
aklımı yakmanın bir kolayı olsa, ya da bozmanın,
bana ‘küçümsermiş’ gibi bakışının,
pek bir önemi yok, önemi anlamıyorsun.

Bütün bu sözleri ben icâd ettim,
seni sevmeyi de, şimdi durmuş izliyorsun,
pek doğru değilsin, çok yanlışı seçiyorum,
alevden evler yapmışlar, ben içine yürüyorum.

Bir tek yağmur söndürebilir, inanıyorum.
İnancım yarı-yolda bırakıyor yine,
kendi çabamla kaçıp-kurtuluyorum,
ellerimde yanıklar, hayattayım.

Ve bitmiş olan bir hikâyenin,
bitmek üzere ilhamı,
zindanında koca bir delik,
firar ediyorum bulutsuz gökyüzüne.

Oğuzhan Deniz * Aydınlığa yürüyecek insanlar.