Yine berbat sayfalardan birinde gözlerin,
ellerim yazar, ben yazar falan değilim,
sadece aşığım, aşıklığın getirisi bu,
götürüsü yağmur körlüğünden tel örgü.

Bağlıyım dört bir yandan, etim kan döker,
kollarımdan bağlı tellerle yürüyorum sana,
buz dağlarından yüklerimle sana gelişim,
basit olamayacak kadar zor adım atmak.

Artık adım atmakta çaresiz ya bu umut,
peşinden gelmeyi amaç bilip yürümek,
yürüdüğün yollara da hakarettir bir nevi,
Azraile özenmek de neden? Gerçek midir?

Ölümsüz değilim, kimse değil ölümsüz,
sonsuz değil kimse, sonsuzluk kimse değil,
bu yüzden sensizlikle bir olur dar eder günü,
sensizlik kimse değil, kimsessizlik, sensizlik.

Oğuzhan Deniz * Kalmayacak bir adımlık gücün bile, insanlar.