İlk değildi cennet serini kollarına özlemim.
Çok eski sana olan eşsiz sevgim, eskidi.
Ziyan ettiğim gençliğimin elleri kesildi.

Suskunluğumu bozduğum an ruhuna talibim,
ya da çok konuşmamın hiç hatırlamama
eylemine değiştirebilirim, yine de ehemsizdir.

Halin betere yaklaştığında, aklaşmayı mı denersin?
Eh be zalim ehbeyâ değdiğinde dudağına,
neden hoş olur yüreğin? Boşluğum meydan bırakır,
heybemde azıcık kaldı aşk, yazım hatalarla.

Aksini sormadın, yorgunluğum yokluğundan,
dudağımın ah-ı çıktı sonunda, hatırla,
boşladığın koğuş kovuğundan çıktım artık,
kavuşmak kaprisime haykırır, aşkın yalanını.

Oğuzhan Deniz * Sonuna kadar haklılar insanlar.