Bu sabahta yağmurla yıkadım yüzümü,
gözüm açıldı ve yürüdüm sesiz etraf,
cüsseme ağır ne varsa ezildi, bir bir.
Damlana basmadan yürümek yordu.

Sadece ben değildim, çevre ahali,
bilinçsiz bir şekilde yürüdüler,
alışkınlığındandır, gökyüzünü görmediler.
Bir bilseler, ne hikmetle inmiştin.

Sensizliği sevenler için, mevsimler değişti.
İsyan edenin doğrulmadı beli, haşa, tövbe,
niyetimden dışarı çıktımsa, sen sebeptin.
Değil mi, beni mahsus, ruhumu ise emmiştin.

Açlığından değildi, bütün bunlar arsızlıktan,
yağmur yaratıldı bir vardan, bir yoktan…
Ve kabul edilmedi, bu şekilde gelemezdi,
ilhamını aldığım inançsızlığını da öldürdüm.

Oğuzhan Deniz * Sözlerin arkasına sığınmıştınız insanlar.