Artık hayatımda yabancı birileri var gibi.
Yani bilmiyorum, sanki birileri beni izliyor ve ne yapmam gerektiği konusunda yardım etmek için fikirlerini söylüyor… Kısa-kısa görüntüler geliyor gözlerimin önüne ve gaipten sesler duyuyorum.

Adım-adım çıldırmak bu olsa gerek.
Düşünsene beni, saçlarım sakallarım ve yüzüm bakımsızlıktan eskimiş, kırışıklıkları belirginleşmiş, bir anlık düşün,
yüzümde herhangi bir durum ifadesi yok, üzgün müyüm, mutlu muyum belli değil…

Komik olacağımdan eminim, insanlar benimle dalga geçerlerdi, asıl sebebi bilmeden,
saygı duymaları gerektiği bir şeylerin, derinlerde hala ateşinin olduğunu bilmeden…

Şu sıralar kendimi bir televizyon kanalına benzetiyorum…
Sabahları hiç çekilmeyen saçma programlar var önce, yüzümün asıklığından ve huysuzluğumdan.
Öğle saatlerinde eski bir dizinin tekrarı gibi seni düşünüyorum.
Akşama doğru gergin ruh halimle, patlamaya yakın tavırlarımla son dakika gelişmelerini andırıyorum. Gece saatlerinde de üzücü-dramatik bir film gibi evime dönüyorum.

#Aslında Aşığım