Kafanı dolmuşun camına yaslardın,
yansına da aşık olurdum ben.
Kokunu getiren rüzgara da aşıktım,
adını taşıyan siyah-beyaz bulutlara da.

Kalbinle anlaşmış gibi,
benim kalbim kırılırdı sürekli.
Bir avuçluk nefesim seninle değerleşti
ve günler değişti, seni de değiştirdi.

Kalbimin hürmet bilen sözlerinden başka,
kendimden başka bir şey yok tepsimde,
zanaatım da kötüdür, karakalem resimlerim de.
hepsi sen kadardır hayat hikâyemde.

Bulut yine unutmuşken seni deniz’e.
Deniz aşkından bir gram vermedi,
Çünkü ‘sen’ ümit demektir, gülmektir,
Sen insafı da unutmuşken, umut ulu.

Oğuzhan Deniz * Bir avuçluk nefesiyle, niye aşık olur-ki insanlar…