Şimdi gün batımındaki güneşi taşıyorum omuzlarımda, ağır!
Ilık nehirler gibi dökülür damlalar avuçlarıma, şu çocuk gözlerimden.
Mavinin kıymetini bilmediğim gökyüzümün altındayım, soruyorum kendime; 30 yıl daha mı?
İnsan acıya nasıl katlanır 30 yıl boyunca?
Bir misafirlik bu kadar uzun olabilir mi dünyaya?
Hani şu insanları kirli ama tertemiz dünya!
Suçluların evi ama suçsuz dünya!
Günah bataklarının bataklıkları ama günahsız dünya!

Burada değerli olan birkaç şeyden birisi aşk. Aşk’ın en değerlisi Sen olmalısın Sevgilim.

Ben bu kadar inatçı değildim başta. Önceden çok şeyi boş verir, bomboş bir zihinle uyurdum yarına. Üstelik hiç de düşünmezdim! Şimdi düşüncemin boş yeri dahi yok. Her yeri hayallerin, sevgin, aşkın, gözlerin, bedeninle dolu. Bunu ben yaptım. Ben doldurdum Sen’i böyle içime, ben. Bilerek yaptım! Canımı yaka-yaka… İçim yana-yana…

Şimdi güya yeni bir yıldayız! 365 tane 24’ün Sen’siz geçecek her saniyesine sinirliyim şimdiden. Bu nasıl bir şeydir bilmezsin. Sen sadece arada bir uğrarsın Oğuz Memleketine, arkanda bir şarkı bırakıp gidersin.  

Güneş 10.000 kez battı ve doğdu üstümüzden. Ben gözlerimi dahi kırpmadım henüz Sana. Ne tuhaf! Sen’in olamayacak kadar güzel bir Aşk’a sahipsin, benim olamayacak kadar güzel bir nasip bu. Ne Tuhaf!

Şimdi çoktan uyudun. Ben yeni uyanmış geceyle güneşi bekliyorum. Yakında gelir dünyanın ta öbür ucundan. Ne kadar çok borcumuz varsa gelişine, gelmedin hiç! Mesela hiçbir mektubun altında adın yazmıyor.

Zaten mesele hiçbir zaman birini ne kadar çok sevdiğini anlatmak olmadı! Sen sanırım beni yanlış anladın, burada, bu saçmalıkları yazarken aşkını anlattığımı mı düşünüyorsun? Ya da ne kadar güzel olduğundan mı bahsediyorum trilyonlarca kelimedir? Hayır-hayır, bu aşkını anlattığım bir serzeniş değil, kimsesizliğim değil aslında… Aslına bakarsan tüm mesele Sen olmak ve bunun için çabalamak. Ve bunun için çabaladıkça batmak gözlerinden yeryüzüne.

Bir Oğuz meselesi değildi Aşk!  

#OD | Sevgiliye Mektuplar * O gider, şarkılar kalırdı arkasında.
03:41