Bitmek üzereydi, çekip gittim,
izin vermez şimdi soluk,
yağmur izin istemez buluttan.
Yağmur, her günün nasıl zulüm.

Yazmakla bitmeyecek sensizlik,
sensizliği duvarlara çizmek manasız,
suretin aklıma oyun oynar,
akıl duvarımda yer yok.

Buna rağmen tekerrür eder rüya,
bu, bensizliğinde ötesinde bana,
hava hoş sana, nâhoş bana,
bana iyileşmeyecek bir kesik.

Tepem atınca her yerim yine aşk,
fikrim aklımdan firar edip bir buluta,
yağmur inine sığınır, tabut taşır martılar
bir milyar çırpınışla, soluksuz kanatlarla.

Oğuzhan Deniz * Yazmakla bitmeyecek insanlar.