Gece beni, ben geceyi bırakmıyorum, birazdan kazanır sabah. İki elim yakasında mehtabın, bir de şu tarifsiz duyguların güneşimi sürükleye sürükleye süslemesi gündüzümü… Artık usandım, artık uslandım!

Ve artık geçmişimin sadece bir kısmında hayatta kalabiliyorum. Oralarda bir yerlerde öldüm. Aslında gerçekten orada güldüm, göğsünde uyuklarken, kokunu içime çekip, sen sarhoşu olurken hayattaydım gerçekten. Ruhumu üzerimde hissettiğim ender anlardı.

Senin için yazdığım eski satırları okudum. Hâlâ dün gibiler içimde ama yüzümde artık göremezsin o adamı. Onun yerine saçı sakalı yüzünü kapatmış bir adamım artık. Sanki hiçliğin varlığa, varlığın yokluğunun acısına dönüştüğü bir mahalledeyim… Evet, burası benim mahallem ve burada tüm evler kağıttan, senin şiirlerinle boyanmışlar…

Bütün bu olanların sebebi sen değilsin ama tüm sebebi güzelliğin. O yüzden beni ayıplama. Ben sana gelmekten başka bir şey yapmıyordum, senin tek amacın benden gitmekti. Benim peşimde sürüklediklerim, olmayacaklarım ve vazgeçemediklerim vardı. Ve sonunda susmayı öğrenmiştim. Canım yanıyordu ama ses çıkarmıyordum, artık avazım çıktığı kadar bağırmaktan bıkmıştım.

Biliyorum sevgili! Senin bensizliğin kadar sensizliğim var ama yine de sensizliğin benden başka kimsede kıymetli bile değil… Bırak seni, sensizliğin bile farkında değiller onlar. O yüzden onlar oradalar ve ben burada, sabahın 06:54’ünde saçmalıyorum. Onlar ufka yürüyecek kadar gençtiler, benim gözlerimde ufka bakış.

Bizsiz Haliç bir hiç…

Hatırlamadığından neredeyse eminim, hatırlamayacağından da… Belki haksızlık yapıyorum sana şimdi unutkanlığın için… öyle ya, insan unutmak üzere yaratılmış en nadide varlıktır. Keşke, seni unutmanın bir iksiri olsaydı, ya da seni hatırlamak bu kadar canımı yakmasaydı… Hayalini kurmak avutabilseydi keşke, keşke yetebilseydi konunu anımsamak.

İlk defa üşüdüğümüz yerden baktım.

dedi, kadın…

İnsanın aklına neler geliyor değil mi? Şimdi burası bizsiz, kimsesiz gibi… şu insanların telaşına bak, bizden habersiz. Oysa, bizi bilmemek için hiç yeterli değil nedenleri, zaman hariç. Evet, zaman iyi bir neden bilinmemek için, hatırlanmamak için, üzerini örtmek için her şeyin, kapatmak için tüm defterleri ve tüm şiirleri yakmak için iyi bir neden zaman…

Artık üzülmüyorum, üzülmekten de bıktım… Ama zamana kocaman sensiz bir ben bıraktım. Bulabilirsin geriye gidersen… gidebilirsen… hala aynı saflıkta ve güzellikte seviyor seni.

#Yasef / Güneş sensiz doğdu yüzüme… umurumda değil sen doğduğundan beri… saat kaç olmuş, ben hala seviyorum seni zamanın tozlu raflarında…