Gecenin tüm sesizliğine rağmen, uyuyamıyorum,
Aşk’ın yangın görüntüsü, çıtırtılar gürültüsünden.
Üzüntüsü Karanlıkla eş değerdir, ne sonsuz bir Aşk,
Aşk sonsuzluğuna kafa tutan bir fanidendir Aşığın.

Değerli kılmak için seni, kendimi kandırıp gölgenden,
Aşk’a sığındım yine, kalbime sığmayan Aşk Gölgesi’nde,
seni unutursam Aşk’ın ne değeri kalır? Değersizleşirim,
değersizleşiyorum dünyaya, dünya değersizleşiyor Aşk’la.

Bilmiyorsun, hiçbir türlü seni unutmaya yanaşmam,
her şeyi ‘sen’ gördüğümden unutmaktır mazaretim…
Bir kaşık suda boğulacak nefesimin, Deniz dibi Aşk’ı,
yerin dibi yangınından çıkıp, bir damla Yağmurda ölürüm.

Bu benim Aşk’ım, her cümlesinden ilham çalar aşıkların,
sana sürünerekte olsa geleceğim, söz para etmez de,
kendimi sana müebbet hapsettim, bitmez yangın günlerim,
oysa günler, bu asırda saatler kadar kısa, bana zaten asır.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 306