Şimdi söyle, yeryüzünün bir nebze,
iki hatrı olsa, kırk yıl çıkmaz kirleniş,
bir bir tükeniş ömürlerden, özleniş,
serzenişlerden sıyrılıp gerçeğe.

Yürüdüğümüz yolların da hatrına,
rüzgarın peşimizden sürüklenişi,
bir eşi bile yoktur yürüyüşünün,
gülüşünden bir sahne gibi kaderim.

O’na boyun eğmedim de bendedir,
ben ne kadar eğilirsem o kadar kaderimdir,
bu böyledir, bana verildiği kadar ihsan,
nimetine ne kadar şükür bile az…

Af dilemek basit, oysa dilenmez,
başka her şeyden medet etmek,
Aşk’tan yüz çevirmek, bu ne cahilliktir…
bu zamanın şairinden, bu zamanın Aşk’ına.

#OD – Mütebâki / 15