Sayfalarıma, sürekli kötü şeyler yazmaktayım,
seninle ilgili bir yığın hazin öykü, his…

Çok az güzelliklerden bahsettim,
üzüntülerimden başka dile getirmedim hislerimin arasında…

Seni sevmekten ve bu şekilde acı duymaktan utanmıyorum.
Sana aşık olduğum için pişman değilim,
Gözlerine dakikalarca bakmaktan da öyle.
Saçlarına dokunmaktan, saçlarımla oynamandan hiç
şikayet etmedim.

Bundan üzüntü duymuyorum.
Üzüntü hissettiğim acıların yüzüme vurmuş hali,
Şair’in kalemine yansıdığı gibi hisleri…

Yine bir yığın lirik tüketeceğim aşağıda-ki satırlarda.
Hiçbiri, benden başka birileri için önemli değil,
olsun, önemli değil, ben karşılık beklemiyorum,
seni sevmekten ve seni yazmaktan…

İlahi bir kuvvet bana seni kağıda aktarmamda yardımcı olan.
Güneşli bir günün, perdeleri dinlemeyip içeri hucum etmeleri gibi.

Ben onca satırı yazarken, içimi dökmekti amacım,
içimin amacı, seni sevmekti, sevdi.
Aklımın amacı, seni hatırlamaktı, hatırlattı, hatırlatıyor.
Ellerimin de öyle, sana dokunmaktı, dokundu…
Burnum en güzel kokuları soludu…
Soğuğu unuttu ellerim.
Gözlerim başka bakmamıştı, aşık gibi.
Sakallarımın amacı tenine batmaktı, battı…

Şükür olsun, bundan üzüntü duymuyorum…
Aslında sürekli bunlara üzülsemde, tekrarı olmayacağı için,
yaşadığım şeylere üzüntü duymuyorum.

Pişman değilim, içime volkan dağlarından lavlar damlamış gibi.
Sıcacık bir çayı hızlı yudumladığımda, kursağımı yakması gibi.
Gözkapaklarımın kapattığı camdan kahverengiler,
bir daha seni göremeyecek olmanın bilincinde ama umutlu.

#Bir Şairi Asla Terk Etme