“Senin asla bulamayacağın bir elmasım.
Kimse inatçı değildir çünkü sen konusunda bu kadar.”

Ben Deniz’im, bütün dağınıklığını toplayan.
Bütün yağmur boncuklarını biriktiren koleksiyoncu.

Ben senin için taş binayım, depremler olsa da,
tek bir kirişinden açık vermeyen, korku salmayan.

Ben senin cesaretinim, vazgeçtiğinde sana güç veririm.
Korkularından arındırıp, yoluna devam ettiririm.

Ben senin yalnızlığını giderenim.
<Gece gündüz adını sayıklar, senden bahsederim>

Ben senin geçmişinim, en ince ayrıntına kadar bilirim,
kendin hakkında özel bir kütüphaneyim ben.

Ben senin anılarınım, bütün çocukluğun.
Ben bilirim, kimse değil.

Ben senin yanlışlarınım, üstü kapatılan,
ben seni açık etmem, güncelerce işkenceye gık demem.

Ben senin gizlediğin yegane varlığım,
ben senin utandığın gerçeğinim, utanılmak utanılası.

Ben senin kaleminim, ben senin kağıdınım.
Bütün günlerin gövdeme yazılı, her günün belleğime.

Ben senin bilmek istemediğinim, kaçtığın gerçeğin.
Ben senin adımlarnım ve ayakkabı bağların.

Ben senin karanlığım, her gece muhtaç olduğun,
uyumak için ışıkları kapattığında var olurum…

Ben senin bitmek-tükenmek bilmeyeninim.
Yıllar geçse bile seni bekleyen yegane durağım.

Ben senin sıcağınım, yatağınım, gömleğinim,
kazağın ve atkın… Kulaklarını kapatan bere.

#Bir Şairi Asla Terk Etme