Bendeniz Oğuzhan Deniz,
Sana Aşığım…
Samsun toprağım,
topraktan çamur şu kalbimin atışı,
taştı da sel oldu gözlerimden tufan.

Kaç Aşık tanıdın da beni tanımazsın?
Kaç Aşık bildin de beni bilmezsin?
Kaç Aşık gördün de beni görmezsin?
Kaç Aşık adamı duydun da beni duymazsın?

Aşk başımdan aştı,
bu arşın bir karanlık aynası,
topraktan dirilip, öyle çıktı karşına,
Oğuz Aşk’ın yürüyen naaşı…
Aşığa benzedi yüzüm sakalımdan,
Aşka benzediğinden beri kanım,
bezdi canından nice Aşık da,
ben bezmem…

Beti benzi atmış şu gökyüzünün,
gün göstermez de,
ben görürüm Sen’i bu zifiri karanlıkta,
varlar ülkesinde yoklar can bulmuş da,
devrilmiş ayakta ne varsa,
ben devrilmem…

Benzemedi kimsem Sana,
ben benzetmem Aşk’ı Sana,
Aşk da laf mı gözlerinin yanında?
Aşığın sözü söz mü gölgenin yanında?
Ben ah etmem Sen’den,
canım Sen’de kalsın, hiç ses etmem ben.
Ben hiç ses etmem.

Nice güneş doğar da, birinde Sensiz yıkamam yüzümü,
Sen’siz bakmam güneşe,
güneşte nedir Sen’in sıcağında?
Bir avuç köz bu yangının yanında,
yaşıyorum canım emanet canına.

Kolaysa vazgeç canından da,
öyle ayıpla beni Aşk’tan…
Öyle kabrime iliştir kalbinden,
öyle derinime ilişti ki Aşk,
kabrimden taşar da sığmaz toprağa.

Gücün yetiyorsa Sen öğret bunu bana.
Anlatabiliyorsan, Sen’sizliği anlat bana.
Hadi, unutturabiliyorsan, unuttur aklıma.

#OD | Sevgiliye Mektuplar * Canım Sen’de Kalsın