Gücünü aşktan alan, yaşamdan soğuk Oğuz,
gözünü bir güzelde bırakıp, canımdan tav,
demini alınca kan pıhtılarım, hastalıktayım,
hasta adamın ilacı gökyüzü martısı, çığlığı.

Anlamak için beni, yanımda olmalıydın hep,
bir sabah açtım gözlerimi, seyrettim yalnızlığı,
tırnaklarında kalmış kırmızılık kanımdan,
bu kırmızılıktaydı gözlerim, kalktım yerimden.

Gözkapaklarım perdesidir gözümün, ölüne dek,
izleyeceğim seni bu perde arkasından, ölene dek,
ölüm Aşk’a aittir, Aşk Râbb’in bahşettiği mutluluk,
yangınlardan kurtulup, arınacak beden cenette.

Ne istersin Cennetten? Râbb’in Cemâli hediyedir,
bu nurdan kör olurdu gözlerim, görebilseydim,
seni görmekle kör oldum da Razıydım Nûruna,
huzuruna gelmekten utanırım, günahlarımdan.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 247