Sol elin güzelleştirir en güzelleri,
sağ elin berbat etmişti, her şeyi.
Oysa ne çok şey vardı, iyilikle sır.
Isınıp uyumak hevesi göğse mahsus.

İğnenin acısı ilacına mahsus-ki
gülmenin sınırı ağlayana dek,
ağlamayı bilmiyorduk hiç birimiz,
aşık olana dek.

Ben, sol tarafımı güzelliklerle kapladım.
Sol yanıma bir güzel ilişti, ne runbû…
Çeşm-î âmâ, ama ne gizler sakladım,
ne filizler büyüdü hayal filikasıyla bir-bir.

Ziyanı, ermiş bir adamın beyaz rüyasına saklı.
En başından bilirsin ateşi ancak elin yakındır,
sende değil de sorun hep bendedir, bir bed,
ceremesi ona kalır ya, yarın sabaha cemresi.
İlkesi ilk eşi, nesli tükenesice aşk, ceremesi.

Oğuzhan Deniz * Cemre’ye koşarken insanlar.