Yürek burkan bir manzara bu hastalığın,
ayağa kalkamadığın için gülüyorlar da,
gövden terden kokuyor, ne bilirsin sen?
Kendini hep yükseklerde görmektesin ya.

İşte bundandır belki senden tiksiniyorum artık,
kokun eskisi kadar çekici gelmediği içindir,
ya da kokunu hatırlayamadığımdan sıkıldım,
ya da sıkılmayı düşünüp, içimi kararttım gene.

Bak bana, ne karamsarlık yüklü bir bulutum,
beni susuz bıraktığın için böyle karardım,
öyle olmasa yeşillenirdi yüzüm sakallardan,
sonra temizlenirdi, çim biçer gibi keserdim.

Nitekim bitti biteceksin, son damlaların,
son zamanların da, bilmiyorsun artık,
doğrulmak neyine diye soruyorum artık,
artık pisleştin.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 170