Çiseleyerek

İmkansızlıkları var etmiştin, hiçbir şey yoktu.
İkimiz için senden başka engel yoktu,
senin okulun vardı, kaçıp yanımda alırdın soluğu.
O an soluksuz kalır nefes bile alamazdım.

Yine de imkansızdın öyle, garip bir şekilde.
Yeteneksizliğim kadar sempatik,
çalamadığım ıslık gibi çekiciydin…
Kimileri nâme yakardı, ”sen” gibi kıskanırdım.

10 Mayıs’ı hatırladın mı? Bahar bile dönüp bakardı.
İlkbakan, sonra yine bakardı. Bunlar bahardı.
Aşkımla aptaldım ben, o yüzden böyle aptal
bir şairim. Ama ”ısrarziyan”. Artık öğreniyorum…

Aşkın öğretmeni olmayacağı gibi,
yine de doğuştan öğrenirsin aşkı,
bu yağmur’un yağma zamanı gibi.
ve çiseleyerek azalıp, artık yağmaması gibi.

Oğuzhan Deniz * Kendin için hatırladıkların kendi tarihine, kendin için önemlidir insanlar.