Çokça Çirkin
…
Sakallarımı biriktirmiştim,
saçlarım karışık,
gece kadar siyah,
ışık kadar parlaktı,
boğuk tenim yüzüme abartıydı.

Bakıp,
ilk defa konuştu.
Konuşan o değil de, sessizlikti sanki.
Çokça çirkin yüzümde güzellik aradı.
Buldu.
Benim için dünya solmuştu bile.

Nezaketi bir kenara bırakıp,
elinin tersiyle itti.
Sahi, ne de güzel elleri vardı.
Yeni olgunlaşmış meyvenin, pembe beyaz renginde.

Saçlarını geri atar gibi çevirdi başını,
suskunluk payıma düştü,
sonra kırıldı.

Çirkin yüzüme merhaba de,
şimdi biraz sanat,
buna şiir denmez… çünkü,
Yaratılışın tek sanattı.

Oğuzhan Deniz * Çokça Çirkin