Heyecandan titreyen çenem gibi,
eşit kafiyede şiirlerimle,
karamsarlığım,
anımsamazdın,
ne umursamazlığı,
kusursuzluğundan,
kusurum doğar aşktan.

Kurtar beni bu ağaç kovuğundan,
yağmur ağacına kısılıp kaldım,
dallarımdan aşk meyveleri koparırlar,
onlar doyuyorlar,
ben doyamıyorum sana.

Korku gibi yayılıyor aşk yüreğimde,
aşkı içime iliştiren mutlak Allah,
bu ne denli büyük bir hikmettir-ki,
unutturmayı da nasip etmez,
gelmez.

Şükredip,
aklımın kıymetini bildim,
ilhamımı yüzüstü bırakıp,
gitmedim,
terk edildim,
terk etmek peşinden getirmekti,
terk edilebilecekler kadar terk edildim,
geliyorum.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 063