Bakma gülmeme, gülümsemene hasretim.
Hasretliğim, hasrete eziyettir, bu tektir,
Dünya üzerinde ben kadar kim sevecektir?
Beni dünyanın merkezine göm, peşinden geleceğim.

Sen istemedikçe, senden hayaller var edeceğim,
ettiğini bulurmuş ya insanlar, sonunda seni bulurum.
Görebildiğine inanırlar, oysa aşka ben inanırım,
sana aşık olmakta benden inançlı değiller.

Sıcak demirler saplıyor aşk gövdeme,
ne süre dayanır bilmem de, demir değerlenir,
beyazlaşmış sakallarımdan sıvazlanıp yüzüme,
gülücükler vermekte hiçbir güzel işi değil.

Senden vazgeçmedim henüz, vazgeçsem de,
aşkından nereye gidebilirim, bilinmez.
Aşıkların beslendiği yer zaten kalbimdir,
kıymetini bilmediğinden, demirlerle işkenceler.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 176