Şimdi benden yüz çeviriyorsun ya aptalca,
bunu da güzelliğine borç bildi tabiat, doğa.
Huzuru basit bir gölgede kaybetmiş adam,
kaybetmemekten pekte umurlu değildir.

Buna gurur deriz, susmak kadar eğlenceli.
Buna aşk diyoruz, ben kadar ahmak şair,
sana olmadığı kadar bereket veren bulutlar,
bir kez olsun bakmalı yeryüzüne, nedir gerçek?

Gerçek kalbimi tamamı ile saran karanlık,
bu yüzden basit bir şairim, adımı bilmiyorlar.
Tarih, seni yeniden yaşatacak gibi isimsiz,
beni aşkından yok edecek kadar, acımasız.

Bana bir tek sen lutfedersin, lütfen, uyan,
görmüyor musun, nasıl da yok oluyorum?
Varlık benliği terk ederken, sensizlik uyanıyor,
görmüyor musun, bu öldürücü bir hastalık?

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 224