Bana, yerin yedinci katını da satın alsan,
gökyüzünün yedinci katına da taşınsan,
aşkımı ancak havasız bırakırsın…
Aşık adama ölüm değil nefessizlik.

Ben nefesizliğimden ölümsüzüm aşkta,
bu yüzden canım yanmakta, yine de,
bu acıya sırt çevirmeden, yatarım,
en güvenli yer gönül hapishanendir.

Bu toprak, Yağmur Ağacı‘mın kök saldığı yer,
ve yağmur gelip besledi, bereketlendirdi,
şimdi dağlardan ağır köklerini tek başıma,
söküp nasıl dünyanın diğer ucuna taşırım?

Anlamazsın, sen bunu anlayamazsın…
İşte tam bu yüzden sensizim ben,
senden gidemediğim için, işte,
tam da bu yüzden kimsesizsin yine sen…

Oğuzhan Deniz * Ağacı budayıp kendine gölgelik yaptın, insanlar.