Evim

Mümtaz mundar yolunda,
Ham Çamur’luktan, Gayya’ya,
Yusuf Kuyusu da Aşk,
kurtulanı azdır.

Öyle ya,
Hiç güneş ışığıyla mum ışığı bir mi olur?
Gözüm mum ateşine dalmış gibi görür.
Aşk’tan yananı ne söndürür? Ne güldürür?

Görür sanırım gözüm, zân kapısı ötededir,
öte dur canımdan, Ruh’uma ne eziyet nefsi,
açıldıkça çenesi, ağır basar solum,
dinledikçe yanar tümüm, öyle güç ölürüm,
ölüm yorulur günah çuvalımı taşımaktan.
Af dilerim, aybettim.
Af dilerim, kaybettim.
Af dilerim, affedilirim,
Adem Elması’yım, evim tövbe benim…
Aşk benim evim…

#OD-û Gazel / 04