Ben şanslıyım,
seni göremeyen şanssızlar da var,
ben saçlarına dokunmuştum,
bir de rüzgar,
külleşirken aşk,
rüzgar savurmuştu şansımı.
Böyle kavrulurken kalbim,
yine de dinle;

Kalbim fokur fokur kaynayan kan torbası,
alevi de aşkı da sensin Yâ Râbb,
fakat öyle bir ateş daha var-ki kalbimde,
ateşinin yanında toz-tozu, bu yakar Oğuz’u.

Gölgeleştim aşkında,
ayrılmam yanıbaşından,
öyle-ki gölgemden göremeyeceksin kendini,
aşk nasıl nefesimle can bulduysa yüreklerde,
bil-ki sen de nefesim yüzünden hayattasın.

Bilmen imkânsız,
dünya bana göre benim,
‘ben’ olmasam dünya neyime dersin bilirim,
kalbime bir güneşlik mesafedesin,
8 dakika,
oysa asırlardır gölgede yaşarım,
aşk-ı taşırım.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 025