Hiç tanımamışım seni, en güvendiğimi,
güvensizliği de tanımamışım, yoksa
tanırdım seni, hiç tanımamışım-ki seni,
tanıyor olsaydım, güven zırhımı atmazdım.

Gitmek, bir bakıma kaçmak değil mi?
Nefesine darılınca, kaçmadın mı yaşamdan?
Aşk’a kızınca, harcamadık mı onca nefesi?
Aşkına öfkelenince doğmadı mı satırlar?

Sen doğduğun için yarattım bütün harikaları,
ben doğmasam kim yazardı adına bu kadar?
İyi düşün. Benim senden başka kimsem yoksa,
senin de benden başka. Bu bakımdan da kimsesizsin.

Güneş ne zaman buz tutacak?
Güneşi söndürebilirsen, bana da
unutturabilirsin kendini, ya da hep
yaptığın gibi öylece dur. Umursama.

Oğuzhan Deniz * Gafil avlanır aşkla bazı insanlar.