Beni anlamanı beklemem, ölümü de,
ölüm kadar hakikat olmasa yürürdüm,
yüzünü güldürürdüm, gülebilseydim,
hayatımın en küçük mazisi, manzaran.

Ne iştir, bu küçüklükten büyük kelimeler,
bende aşk sözcükleri, sende anlamlar boldur,
Oğuz Allah’a kuldur, canımın aşk dolu emaneti,
tahmini yaşayabildiğim kadar affı kabuldür.

Gülmen utanç dolusu ışıklar saçar etrafa,
küsmekte nedir bu ışığa, yürümek gerek,
ölüme yüz tutmasa kelimeler, yaşardı,
kaçtığım Aşk’ınla dolu her yanım, etrafım.

Gel ahvalim, sereserpe çarp duvarlara aşkı,
maşuktan iz kalmaz bu gölgede, merak etme.
Yorgunluktan korkunçluğuma, tek bir sinir,
öfke ölüyü de tanımaz, ben ne öfkesizim aşkına.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 260