Gizeminde Hikmet

Sen öyle Yüce, öyle Ulu’sun. Her ulusa,
bir kuluna can verişinle, belli Hikmet’in.
Hikmetler de şaşırır adına, Kudret’ine.
Hasıl olur anlatışın, diğer anlatışlara.

Sen Yüceliğinle öyle güzelsin, insan nefsi ile.
Nefs’e varsa iltica, bu ne kötü iltica, ne infiâl.
Kalırsa bir yığın aşktan bir yığın insan avare,
bu Yaradandan ötürü kalır yaratılana, bu nefs.

Bir dolu çiçekle süslesen tenini, niyetin kirlenme,
çiçekleri ezâya verme-ki huslolsun berg-ûn.
Bernâ-ûl anberbû ya öyle sevimli toprağında.
Ona kalırsa nice çiçekler kazık çakar toprağa.

Nice ağaçlar var da güneşe küsen,
nice yolcular var yoluna küser, yollarda biter
nefes bittikten öte nazar olur nefes ciğere,
ne his kalır ne ezâm, oysa yol bitince güler insan,
kış bitince, güz gelirse ne güzel yakar güneşte.

Oğuzhan Deniz * Nefse kapılırken insanlar.