Seni izleyen gözlerimden çıkardım hıncı,
önce susuzluktan çatlattım dudaklarımı,
sonra gurur şefkatinden esirgemedi bedi,
saçıldı yüzümde güzellik, saçlarım kapkara.

Ölümün rengi de karanlıktır, pişmanlıklarla,
dop-dolu bir ömür ile geride kalanlarım,
şimdi isyan etmekte faydasız ya şirktir,
inancımdan gerisi abesleşir, bu cahilliktir.

Şu dualardan beslenip gönül evim,
sabır verdi ve derman eksilmedi yine,
sana koşan adımlarımda buydu inat,
gururla övünüp konuşmadı bed’im.

Öyle bir aşk-ki bu, şairleri de susturdu,
sen onca satırı görmezden gelip,
yeşil gözlerinle baktın etrafına,
serzeniş aldı başını, yürüdü sonra.

Oğuzhan Deniz * Hep başınız sıkıştığında hatırladınız yaratanı insanlar.