Göz kapaklarım, kapattılar kendilerini.
Ellerim saldı parmaklarımı, dilim sustu.
Kaleme kan kusturuyorum, kaç kurtul,
kalemtraşıma yem edebilirim ağaçlarını.

Bende bu aşk varken iflâh olmayacağım,
inat değil mi? Seni her an sayıklayacağım,
aklımı kaybedip, arayacağım, çıldıracağım,
Bir gün benzin döküp, yakacağım kendimi.

İnat değil mi? Seveceğim seni, sonuna kadar,
geleceğim peşinden, evet istemediğini bile bile.
Küfredeceksin, duymayacaksın tek bir söz…
İnat değil mi? Bir gün uğuruna öleceğim…

Ve sırf senin için yudumluyorum çayımdan,
sırf hayalini kurabilmek için yemek yiyorum.
Seni görebilme umudum varken ve tek
umudum senken, elimden alınan sana,
kavuşabilmek için adım atıyorum.

Oğuzhan Deniz * Gözlerini çok sonra açıyor insanlar.