Grinin bile asil kıldığı Işık’sın, karanlığı saymam,
binlerce Yağmur yağsa, biri gözümden kaçmaz,
bu yüzden üstüm başım, Yağmur kokar durur,
hep kalacakmış gibi astın dar ağacına Çam Oğuz’u.

Kalbinde kaldığından Oğuz’um, bırakmam peşini,
kalabalığın içinde yürür de görünmez daimi Ruh’um,
kusurum, gururumdan vardır, inat edip gelmez yanına,
oysa Yağmur’un bulutuna ulaşacak kadar uzun boyum.

Şimdi gözünden bakıyorum da, Aşk’ınla uzamamış boyum,
oysa zenginliği taşır gönlüm her adımda Aşk’tan sandıklarla,
bilirsin, adına ‘Üç Sandık’ bıraktım, her biri pahasız,
dahası, hiçbirini okumadığından fakirsin, bir gram Aşk’sız.

Aşk’ından yok edecek kadar dünyayı, içinde sende dahil,
karardı gözlerim Kutup Korsan Martı’nın gözlerinden dahi,
sonra neftîler dilenir gibi bakar gözlerimin bebeğine,
ben affedip yine, kokunu çeker sineme, unuturum.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 335