Ben, geçici güzelliğine aşık değilim.
Anlamın yok, henüz bulamadım varlığını.
Anlatabileni de yok derdimin, çaresi de.
Seni konuşan yok, yüzünden bahis açmıyorlar.

San-ki etrafımda herkes kör, sağır.
Ufak aralardan geçerken çocuktuk,
Üşüdüğünde sımsıkı sarıldığın minik ben,
gövdesi kocaman ama sensiz.

Ellerinden kayıp gideceğini bildiğin halde,
avuçlarını gökyüzüne açıp, hissedersin yağmuru.
Bu yüzden hasrettir yağmur, asla tutamazsın,
asla erişemezsin ama deli gibi seversin.

Sana hissettiklerimin evladı Mecnun,
torunu Ferhat, onlar benim zerremden.
Nasıl anlatılacaksın, bilmiyorum-ki,
sen, seni en iyi anlatanın mısın?

Oğuzhan Deniz * Hasret değil mi toprak Yağmur’a?