Zarif bir dalda,
rüzgarın şiddetine rağmen,
arısından vazgeçmeyen çiçek,
güneşi emdi,
havayı kokladı,
toprağa yaslandı.
Hepsi ”Bal” içindi.
Arı şeffaf bir duvar ördü,
ona göre kilometrelerce…
Minik kanatlarına…

Rüzgarı karşısına alıp, öyle uçtu,
binlerce çiçeği ziyaret etti,
hepsi ”Bal” içindi.

Şimdi,
dudaklarından daha tatlı değil hiçbir şey.
Oysa, onca emek,
onca çiçek, onca arı,
dudaklarına değsin diye çabaladı.
Yine de dudaklarının tadına yaklaşamadı.

Onca sayfa,
onca söz, onca kelime,
Sen’i anlatmak içindi.
Yine de tek bir saç telini bile,
anlatamadı.
01:14

#OD | Sevgiliye Mektuplar – Bir Süveyda Hikayesi / 30