İdamlık Adam

Sırtımdan kamburlar fışkırır, aşk eşkânı,
bu esvâbı faiş eder de, mübalağası şiirimde.
Gözlerimde, onlarca aşkın ölmüş cânferi,
zaten benden çalmışlarken aşkı, can nedir?

Utanılacak kadar varım, aşk utandıracak kadar,
şimdi cehenneme gitsem, Hâk’kın var İlmi.
Beni koruyacaklar olanlardan uzaklaşmaktayım,
canım bunun sızısından acımakta, korkmaktaıym.

Bana, ‘İdamlık Adam’ muamelesi yapar da günler,
sensizliğindendir bu hırsları, hırsım o günleri idam etti.
Düşün artık beni, sensizlik, zamanı da çaresiz bıraktı,
ben razıydım sonsuzluğa, hala yansın can, umursamam.

Tabağıma eşlik eder martılar, mâşuk eti yeriz,
et soyutlanırda kemikten, kemik, dünyadan,
yok etmek Allah’a mahsustur, bilmez misin?
Yok Olmuş gibi hissetmek, Aşığın marifetidir.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 272