Kimsesizliği fırsat bildi ilhamım,
insan kimsesizken yazıyordu,
fakat,
ne kimsesizlik istemişti,
ne ilham,
ruhumun tek bildiği sensizlik.

Yüzüm yaprak-yaprak sakallarımdan,
arındı şimdi,
sıradan bir adam gibi şairliğim,
yine de azizdir gözlerime,
senin güzelliğinden,
günahlarından ilham alıp,
incelecek sıratın.

Üzüleceğim,
geçebileceğin gözlerin gibi sır,
gizeminden tırnaklarımı kemireceğim,
geçtiğine sevindiğim için,
düştüğüme üzülemem,
gülemem,
yine de cennetimin makamı sen ol.

Öyle gülümse,
güzel yüzünle,
ölüm yok artık,
içtiğimiz badelerden hayal edeceğimiz hakkımızı,
hakkım seni biriktirip,
cennetimde tüketmektir,
Allah bilir şükrümü,
elbet hediye eder seni.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 071