İnsanlar görüyorum ve hiç komik değil… insanlar görüyorum, gözleri görmüyor, kulakları duymuyor ve hiç komik değil…

Kozmik İhtirasları peşinde kavrulanlar, yokluktan yoku şaşırmışlar, varlıktan varı şaşırmışlar, gülmekten katılmışlar ve orada bir gazete kağıdının altından gökyüzüne uçup giden bir ruh.

İnsanlar görüyorum ve hiç komik değil, komik olsun diye yapılmış her şeyden daha komikler ama bu komik değil. Gücün peşinde sürüklenenler, kendinden eminler ve kendinden şüpheliler… kimseye muhtaç olmayanlar ve kimseyle iyi geçinemeyenler… İnsanlar görüyorum ve komik değiller.

Huzurdan bir bahçe gülünce görünen yüzlerinden vazgeçip somurtkan bir kan bahçesi, dünya hayatı hevesleri, hatayı getirdi beraberinde ama uslanmadılar, daha da aldandılar, aldanırlar onlar… bilmiyorlar ve bilmeyecekler. Bu komik değil.

İnsanlar görüyorum, gözlerinde paralar, rayban gözlüklerinden izlerken dünyayı daha esefle kınıyorlar… marka ayakkabılarıyla yere daha sağlam basıyorlar… roleks saati zamanı durdurabilen insanlar var ve ben insanlar görüyorum, hiçte komik değiller.

Telefonlarında sakladıkları hafızalarında her şeyleri, resimleri ve görüntüleri, özledikleri hiçbir şey yok yapay zekaları varken ellerinde… daima onunla birlikteler, otobüste, dolmuşta ya da metroda, tramvayda dahil ellerinde. Tutamaklara tutunacak güçleri yokken savrularak uyutuyorlar zihinlerini, keyifleri yerinde daimi. Biri can çekişirken vidyoya kaydediyorlar ama sorun değil, öfkeliler, caniler, katiller…

İnsanlar görüyorum, masum değiller… kirliler, gözlerinden kem saçarken ağızlarından zift saçıyorlar… erkekler erkek değil, vijey ve ablastar… kadınlar kadın değil, bacak araları kadar ilgi görüyorlar ve gayet farkındalar, bunu kullanıyorlar… ucuz etin yahnisi ucuz olur misali ucuzlar, kanla işgalci ülkelerin ürettikleri ojeleriyle kan kırmızı tırnakları, kıkırdaklarında yığınla küpe… insanlar görüyorum ve komik değiller.

Saçlarından sakallarına moda… transparan elbiselerinden terli vücutları, kokan ağızları gaflet dağıtıyorlar, gaflet çanakçıları hemen yanı başındalar… bir ganyan bayisinin oksijensiz dört duvarından taşmışlar, yine de zıplayarak gözetliyorlar… zorla kazandıkları para kağıdını verip, değersiz bir kağıdı satın alıyorlar… zengin olanları daha da zengin ediyorlar. Zengin olmak istiyorlar da bunun zıttı ne varsa yapıyorlar….

Ve ben insanlar görüyorum, tavernalarda oynayan kadınları gidonlarını okşayarak izliyorlar… oysa karısı hala bakireyken ağızlarından anason kokulu karbondioksit salıyorlar… Kirleniyor gökyüzü, kirlenmiş insanların yükünü taşıyor taş-toprak…

Bilmiyorlar yazı da kışı da, sonbaharı da, ilk baharı da… yazmayı da bilmiyorlar okumayı da, zihinleri tenha, karanlık, anlattıkları sapkınca, güldükleri saçmaca… insanlar görüyorum, sonra görmek istemiyorum.

Oğuzhan Deniz – İnsanlar Görüyorum !!!