Işık Kırılışından

Beni bıraktığın yerde asılı ruhum,
dar ağacının kurulduğu telefon ahizesi,
tüm şehir duymuştu ağlayış seslerini,
tamamlanmadığı için resimin, doğa eridi.

Anlamsızsın, gözlerin bir o kadar derin,
kaybolmaktan korkuyorken, korku
kayboldu karamsarlığımda, karardın,
bir yudum suya hasret muhtaç yeryüzü.

Ay tüm ışığını senden aldı…
denize yansıdı tüm güzelliğin, gördüler,
bu ışık kırılışından kör oldu martılar,
bilinçsizce balıklar sana inanıp, sevdiler.

Şimdi sana aşık olan tüm doğayı bir yana,
beni bir yana koy gözlerinde, tart ve gör,
hangimiz ağır basar? Aşk tartısı da benden,
aşkımdan icat edildi, bu yüzden doğruyum.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 121