Ve gözlerimdi bulutların istasyonu,
taşıyabildikleri kadar yağmur alıp,
sana getirdiler, senden sebeplendi toprak,
senden esinlendi aşk’lar, insanlar.

Ve “Düşük Cümleler”i yazdı ellerim,
sakat kaldı kafiyeleri satırlardan,
bu sitemin bir önce-ki günüydü,
sen habersizce uyumaya devam ettin.

Ve Sebepsiz yağmadı hiç yağmur,
duası hurafenin, halifelerdi dua eden,
sahabelerdi aşkımdan beter yanan,
ben şükredip, sabrettim sana.

Ve birtek şey yok ederdi aşk’ı.
Aşk’ın bir rengi vardı, bulutsal.
Beyazdan siyaha kadar alacalı,
griler orta mutluluktaydı, ben simsiyah.

Oğuzhan Deniz * Bereketi yağmur’u yağdırandan dilenin insanlar.