Önce seni düşündüm, şimdi,
durdum, sonra sensizliği düşündüm.
İkisi de garipti, sen mutluluktun,
sensizlik mutsuzluk, umutsuzluk.

Bilmiyorsun, umutlarının yok olmasını.
Gururuna inat, şiirler yazmak nasıl olur?
Nasıldır bilmiyorsun, bunun için rahatsın,
tüm insanlar ya senin kadar vicdanlı olsalar?

İyi-ki teksin dünya üzerinde, her şeyinle,
yürüyüşünle, gülüşünle, gözlerinle…
Tüm kadınlar sen gibi baksalardı ne olurdu?
Hepsine ayrı-ayrı aşık mı olurdum?

O zaman doğduğum günden ölüme kadar,
kör olurdum, bel-ki kör olmak daha hayırlıdır,
bunca güzellikten sonra güzelsizlik içinde,
tüm bunların özleminden öyle yanmazdım.

Oğuzhan Deniz * Kötü bir şeyi her zaman iyi şeylere değişmediniz insanlar.