Hayatın en çok Aşk mey’inden içenim,
neyinden? Hedefim bir deli dolu dünya,
herkes aşık verdiğim ‘nefesi’ solumaktan,
çok okumaktan aşık edemem seni, bana.

Seni, bana, – beni, sana çarp, sonra böl,
kemiklerimizden arındığında ruhumuz,
aşk serbest kalacak kaburga hapsinden,
gökyüzüne yükselirken, göreceğim seni.

Görecek gözlerin, yaş dökecek gözlerin,
ben gülümseyeceğim, anımsayıp Aşk-ı,
ruhumdan arınan soğukla eş değer tutup,
sonra iki parmak kudreti ile bırakacağım.

Buna ‘İlim’ de, ‘Hakikat’ de, ‘Hikmet’ de,
‘Hidayet’ de, yok oluş evresinde dünya,
böyle içinden çıkılmaz bir gökyüzünde,
nasıl olur da, Aşk, gökyüzümü de aşar?

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 269