Gönlümün surları,
aşktan şahilerle,
döküldüler ekmek kırıntıları gibi,
avucuma düştüğünde gözyaşların,
kızaran gözlerindeydi aynı hüzün.

Aşkımın tozu tüm aşıkların aşkı,
bu yüzden gücü bir tek bana yeter,
benim gücüm bir tek aşkına aşina,
başka birisi olsa, olurdu toprakta.

Toprağa girmekten kaçınıyorum henüz,
yüzünü görmediğimden kaçıyorum henüz,
dünümüz sadece benim aklımda,
işte bunu başka kimse bilmediği için efsaneyim.

Seninle ilgili tüm gerçeklik ve gerçek aşk,
sadece bende olduğu için böyleyim,
bundan nasıl sıkılabildi gözlerin, görmekten,
vazgeçip gitmene hüzünlerin gözleri değdi.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 066